Thuis

Marketing 0.5

De reis vanuit Adelaide richting het centrum van Australie is per trein afgelegd. Een treinreis van 26 uur en zo'n 2000 km. Ter indicatie, dat is ongeveer vijf keer Maastricht - Groningen. Ondanks dat er een groot aantal kilometers werd afgelegd, waren Joel en ik het er al vrij snel over eens dat het toch wel een heel stuk sneller zou kunnen. De trein bleek namelijk ook vooral toeristisch te zijn. Om de zoveel tijd werd er verteld over wat er te zien was en dat je je kon opgeven voor allerlei tours op de plaatsen waar de trein stopte. Dit bleek alleen om Alice Springs te gaan wat voor ons de eindhalte was. Tot onze verbazing bleek de woestijn eigenlijk helemaal geen woestijn zoals wij die kennen van het Europese stereotype, u weet wel: zand. Doordat er een gigantisch ondergronds meer is, kan er volop vegetatie overleven. Op het moment dat we ook een aantal koeien zagen, heb ik het maar opgegeven: dit telt niet als woestijn.

Aangekomen in Alice Springs op naar de autoverhuur want 2000 kilometer trein had ons ‘spychisch' voorbereid om nog eens 500 km met de auto erachter aan te doen. Het bleek lastiger dan verwacht om de auto af te halen wat er stond iets niet in het systeem. Waar mijn Zwitserse reisgenoot het niet kon geloven en zich kwaad maakte over de ongeorganiseerde chaos, probeerde ik het op de diplomatieke manier. ‘Wij hebben die en die mensen hier geld voor betaald dat eigenlijk naar jullie moet. Zullen we die eens bellen om te zorgen dat dat hier heen komt?'. De dollartekens fonkelden in haar ogen en binnen een kwartier zaten we in de auto op weg richting Uluru.

Aangezien dit een van de topattracties van Australië is, verbaasde het me niet zo dat er een hoog resortgehalte is. Wat ik echter niet bedacht had, was dat er verder niks was.. behalve een verdwaalde dingo. Ons verder niet te veel aangetrokken van alle all-you-can-eat-deals en gezorgd dat we voor zonsopgang bij ‘The Rock' stonden. Net iets eerder dan de 12 bussen vol mede-amateur-fotograven. Me daar dan ook wel kostelijk mee vermaakt. ‘Ja, als je zo gaat staan, dan krijg ik die hele berg er nooit op hoor!' ‘Ik stel hem in, hoef je alleen maar op het knopje te drukken.' ‘Nou heb je je ogen weer dicht..' Tja, het blijft lastig om een foto te maken terwijl je tegen de opkomende zon in moet kijken. Nog even overwogen geld te vragen voor elke foto die ik daar heb genomen, maar het vermaak dat ik er aan over hield was eigenlijk al onbetaalbaar.

Terwijl we een rondje om de heilige Aboriginal rots liepen, hebben we een hele discussie gehad over het ontstaan van dit bedevaartsoord. Waar Joel de oorzaak zocht in religie en cultuur, vond ik mijn ietwat controversiële theorie van Aboriginal Marketing 0.5 toch wat toepasselijker. Het is namelijk zo dat die rode kleur van de rots door de oxidatie komt, maw het is gewoon roest. In principe, zit je dus, heel simpel, naar achterstallig onderhoud te kijken. Een hele tijd geleden leefden hier een aantal Aboriginals die in de schaduw van deze enorme unit (het is er namelijk wel erg warm) bier zaten te drinken. Ze bespraken hoe ze die oxidatie tegen moesten gaan maar de meeste oplossingen waren erg kostbaar qua tijd en geld. Totdat een van hen met het lumineuze plan kwam om dit het bedevaartsoord van hun religie te maken. Hij had namelijk eens gehoord dat er in andere landen dergelijke plaatsen waren die door horden mensen bezocht werden. Dat is een goed plan zei de ander, dan begin ik een resort... En dat is volgens mij zoals het gegaan is. Ze hadden iets, verzonnen er een goed verhaal bij en ondertussen is het een van de topattracties van Australie: marketing 0.5. Zeker als je weet dat qua natuur de nabijgelegen Olgas en Kings Canyon eigenlijk vele malen mooier zijn...

Vanuit Alice Springs teruggevlogen naar Melbourne waar vandaan ik weer door zou gaan richting Christchurch in Nieuw Zeeland. Echter kwam ik om half zes 's ochtends in Melbourne op het vliegveld erachter dat de vlucht naar Christchurch gecancelled was. Prettig! Alternatief had een onverwachte detour via Brisbane, dus daar nog een middag rondgelopen.

Mevrouw Maenhout, I presume?

Melbourne stond in het teken van de hereniging. De eerste keer met Joel, de Zwitser die ik in Auckland had ontmoet en waar ik vanaf hier een paar weken mee op zou trekken. Althans, sowieso tot we elkaar beu zouden zijn. Dat bleek alleszins mee te vallen aangezien Het Zwitserse Leven mij aardig ligt. Uitgebreid bijgepraat over alle niet relevante dingen en daarna overgegaan tot de echte belangrijke zaken zoals waarom Belgische chocolade eigenlijk lekkerder is dan Zwitserse.

Vrijdagavond na aandringen van mijn kant een wedstrijd van de Australian Football League bezocht, dit niet te verwarren met voetbal of rugby want het is geen van beiden. Wel heel erg leuk om naar te kijken want het spel golft in een enorm tempo op en neer, er wordt gruwelijk getackeld, opgefokte gasten alom aanwezig, tactiek ver te zoeken; kortom een prachtig spektakel. Vooral de 6 scheidsrechters die rondlopen maken het allemaal erg vermakelijk. Bijvoorbeeld, om te voorkomen dat ze een van beide partijen voor trekken, gooit een scheids de bal weer in het veld als deze uit is. Dit doet ie logischerwijs vanaf de zijlijn maar met zijn rug naar het veld en dan met een enorme ziep die bal weer het veld in. Die wordt daar opgevangen door de spelers, wat gepaard gaat met het nodige geduw en getrek: hilarisch. Erg mooie avond gehad, kleine downside in vergelijking tot het rugby is dat er hier geen cheerleaders aanwezig waren.

Een andere, niet te vergeten, ervaring was het bezoeken van de Old Melbourne Goal, de vroegere bajes. Hier besloten we mee te doen met een echte Old Goal Experience, wat zoveel inhoudt als dat je als gevangene de gevangenis kunt bezoeken, daar word je begeleid door een officier gespeeld door een acteur; alleen zeggen ze dat er niet bij. Gevolg, heel aantal mensen in een shock terwijl het doel alleen was om uit te leggen hoe geprobeerd werd de ‘bandieten' spychisch opnieuw op te voeden zodat ze niet langer schadelijk zouden zijn voor de maatschappij. Eigenlijk stelt het in vergelijking met een willekeurige ontgroening allemaal vrij weinig voor, gelukkig zijn we al zo veel wijzer geworden over de jaren. Leuke gedachte.

Een toch wel memorabel moment, zeg maar voor de sinterklaasgedichten, was de ontmoeting met een zeer bekende vrouw die ik voor anderhalve dag tijdens het weekend had. Op de zaterdagochtend arriveerde namelijk, voor een tussenstop tijdens haar zakenreis, mijn moeder in Melbourne. Die moest na haar week in Indonesië nog in Adelaide zijn, wat om de hoek ligt, dus ze besloot het weekend met mij in Melbourne door te brengen. Erg gezellig! Het was bij het weerzien een beetje als Stanley en Livingston, mevrouw Maenhout I presume?

Soms zit je met keuzes en heb je iets nodig om je te helpen een beslissing te maken, een signaal. Regelmatig zoeken mensen dit in iets spiritueels zoals religie. Ik vond het altijd lastig om dergelijke signalen te plaatsen maar het valt meer op zijn plaats nu ik er zelf getuige van ben geweest. Op het moment dat we een kerk bezochten en de architectuur aan het bestuderen waren, werd onze aandacht afgeleid door heftig gebarende mensen die richting een hoek van de kerk renden. Daar was iets aan de hand. Aangezien het voor een altaar was, zal er iemand gebeden hebben, wanhopig zoekende naar een signaal. Kuddedier als ik ben, wilde ik dat natuurlijk wel meemaken. Snel wandelend langs de pilaren om verderop om de hoek te kijken en daar zagen we het signaal, overduidelijk. Je voelde de warmte van de boodschap. Wat bleek namelijk, er was een vrouw geweest die haar gebed kracht bij wilde zetten met een kaarsje. Die had ze echter op het hoge platform willen zetten, want dan valt het beter op en daardoor had haar jas vlam gevat van de kaarsen op het lagere platform. Uit alle macht probeerde ze dan ook de jas uit te doen, wat gelukkig vrij snel lukte en op het moment dat we daar waren, viel er weinig meer te doen. Een priester, inclusief glas water en wijze les, ontfermde zich over haar. De gebeden waren verhoord, maar de vraag rest of ze heel warm werd van het antwoord...

The most boring capital ever

Vanuit Sydney met de trein richting Canberra gegaan, zodat je ook nog iets van het landschap ziet. Bleek vier uur min of meer hetzelfde te zijn. Gelukkig zat er een pensioner naast me die overal uitgebreid uitleg bij gaf. Erg interessant, vooral ook om het een en ander extra over Australie te leren. Het was me al opgevallen dat de trein vol zat met ouderen en hij wist me uit te leggen dat dat komt omdat Australie zo goed voor haar gepensioneerden zorgt door bijvoorbeeld drie gratis treinreizen per jaar aan te bieden. Als ruilobject bleek ik zijn favo cookies bij me te hebben en informatie over Europa. Er stond voor aan het eind van het jaar een reis door Europa op het programma en of ik dan nog tips had en zijn reisschema kon beoordelen. Geen probleem natuurlijk maar het viel me al snel op dat er vooral heel veel te doen was in een beperkte tijd. Dus toen ik dat opmerkte, reageerde hij glimlachend: en hoe lang ben jij eigenlijk in Australie? Touche!

Tegen beter weten in, want ik was er al door velen voor gewaarschuwd, toch een nacht in Canberra gebleven. Dit is officieel de most boring capital ever. Zeer human-made wat er voor zorgde dat pijnlijk duidelijk werd dat de atmosfeer van een stad toch echt grotendeels door de historie wordt bepaald. Hier en daar liep een verdwaalde toerist rond, die zich, net als ik, afvroeg waarom ie eigenlijk niet gewoon naar al die adviezen had geluisterd. De stad is een overduidelijk voorbeeld van ‘we proberen het wel, maar het komt niet uit de verf'.

Mooi voorbeeld was een tentoonstelling van Europese Schilders als Van Gogh, Cezanne en nog een aantal anderen. Deze meesterwerken waren uitgeleend door een aantal musea in Parijs. Allen daarheen dus. Bleek eigenlijk een meer een plek te zijn waar je gezien moest worden dan dat je zelf ging kijken maar goed. Een zaal of acht als ik me niet vergis en ze hadden alle meesterwerken (3 of 4 per schilder max.) in dezelfde zaal gehangen. Ik kan me al helemaal voorstellen hoe dat in Parijs is gegaan. ‘Hmm, jongens, we hebben te weinig plek in ons museum voor de nieuwe aanwinsten' ‘Okee, zullen we wat in het archief opslaan?' ‘Nee, ik heb een beter idee, laten we wat mindere werken uitlenen dan houden we er nog wat aan over, hebben wij meer plek en maken we nog reclame voor ons museum ook' ‘Top, dat doen we. Nu nog wat lui vinden die hier in gaan trappen...'

Kortom, Canberra wil wel maar het lukt nog niet echt. Toen ik terug liep van het museum richting het hostel kwam er in een vrijwel uitgestorven straat een hummerlimousine met geblindeerde ramen voorbij. Het raampje ging naar beneden en er keek een halfdronken meisje door naar buiten (het was vijf uur 's middags). Ze riep iets wat leek op: ‘It's my birthday... party...' De straat bleef stil en de limousine reed verder. Ik kon slechts met de grootst mogelijke moeite mijn lach inhouden, wat een Super Sweet Failure. Kortom, Canberra wil wel maar het lukt nog niet echt.

Vanuit Canberra met de bus richting Melbourne gereden. Naast een stereotype Zweeds meisje (met tweelingzus die er helaas niet bij was) gezeten waar ik de 9 uur durende busreis mee heb zitten praten. Erg gezellig en leerzaam aangezien ze me het eea over de Zweedse gezondheidszorg kon vertellen. Ze is designer en had recent een interieur voor een zorginstelling ontworpen. Interessante aanpak. Melbourne was snel bereikt.

Sydney

Allereerst mijn excuses voor de lange radiostilte maar de brug stond open, de hond had mijn laptop opgegeten en ik was vergeten dat de zomertijd was ingegaan. Om deze zeer sterke en buitengewoon valide argumenten een beetje buiten schot te laten, hierbij de eerste van een aantal verhalen van vanaf eind maart, een ruime maand dus. Het laatste bericht betrof de Cook Eilanden en eindigde met het vliegen richting Sydney. Sydney dus.

Terwijl ik op het vliegveld met medereizigers van diverse nationaliteiten op de shuttle bus stond te wachten, werden links en rechts de nodige steriotypen bevestigd. Altijd prettig, weet je meteen waar je aan toe bent. Een Japanner stond een foto te maken van het bord ‘Sydney Airport', de arabier waar ik naast had gezeten in het vliegtuig ging richting de gebedsruimte en een Amerikaan stond ongeduldig de shuttle chauf om ID te vragen omdat ie geen name-tag of herkenbare outfit had..

De dagen na aankomst vooral veel door de stad gelopen en naast alle attracties ook veel mensen gezien, die eigenlijk zelf ook wel een attractie zijn. Zelden zulke sterke ‘communities' (of sociale groepen of whatever..) gezien. Het mooiste voorbeeld was het central park. Daar hangen de backpackers rond die te lam zijn om wat te ondernemen omdat ze brak zijn oid. Verder lopen er continue mensen door het park die ergens in de buurt werken en pauze hebben. Soms samen maar vaker alleen waarbij er om de minuut iets met een telefoon of ander fancy apparaat gedaan moet worden. Wel voornamelijk als er iemand langs loopt die er uitziet (zeker weten doe je het natuurlijk niet) alsof hij of zij een gelijkwaardige of hogere functie op de maatschappelijke ladder bekleedt. Toch is de overtreffende trap wel de ‘hardloopscene'. Een voor een in de nieuwste merken hardloopkleding gestoken, iPod in en ongeïnteresseerd voor je kijken (wel alleen op het moment dat ze zeker weten dat ze gezien worden). Het hoogtepunt is de plek in het park is waar er gerekt wordt. Vooral ook omdat blijkt dat veruit de meeste hardlopers met de auto naar dit park rijden om te gaan lopen... Die parkeren ze dan net ver genoeg weg zodat het nonchalant lijkt maar toch opvalt welke auto van hen is en ze zeker weten dat iedereen het gezien heeft. Fascinerend schouwspel waar ik met mijn vruchtendrankje (ipv ijsje) van heb staan genieten.

Toen was er een dag waarop ik de verleiding niet kon weerstaan. Ondanks dat je dat eigenlijk niet moet doen, ging het mis. Het was sowieso al veel te lang geleden en het hielp niet echt dat ik me er vertrouwd bij voelde zodat ik mezelf moeizaam in de hand kon houden. Eerder had ik er ook al eens over nagedacht maar toen was de wilskracht sterk genoeg om me te behoeden voor onverstandige dingen. Niet deze keer. Ik heb me overgegeven en ben er volledig voor gegaan. Het was een fantastische avond waar ik op en top van genoten heb. Het staat in mijn geheugen gegrift en regelmatig denk ik er nog aan terug. Nog nooit heb ik een dergelijke briljante uitvoering van King Lear gezien. Als kers op de taart werd deze toneeluitvoering in het Opera House gespeeld, wat het geheel nog bijzonderder maakte!

Rarotonga, Cook Islands

Boarding the plane in Auckland went rather smooth with a (for me perfect) temperature of 20 degrees. How enormous the contrast when leaving the plane in Rarotonga, Cook Islands. Although it was almost midnight when I arrived, I still had loads of trouble swimming my way through the humidity to the arrival terminal. Desperately thinking how I ever was going to manage this climate when I already had serious trouble with it during the night, I headed for the hostel.

One of the highlights of staying at this hostel was the bbq on Saturday night. The hostess enjoys the local food, which was clearly seen in her appearance, and was more than happy to share this passion with all of those who stayed with her. During this bbq there was the opportunity to taste multiple local fruits and more important, as far as the hostess was concerned, the potatoes. I have seen many different types, even one kind which was sort of mixed with beetroots or something. However, the best part was the raw fish salad, in Cook Islands dialect: 'Ika Mata' (http://www.ck/food/0110.htm)

The traffic on this isle is a very interesting feature. The maximum speed on the whole island is 50 km/hr (yes, they drive left but count in km instead of miles... don't ask me..) and I think there are more scooters on the island than cars. Probably the main reason is that driving scooters is by far the easiest way of getting air-conditioned and it is more fun of course! A connected interesting question concerns the 'slow down' signs which tell you obviously to slow down when driving on the island. Clearly these signs are purely meant for tourists as every local seems to take it very easy, also when driving around. However, still I wonder whether the message for the tourists is to slow their cars or scooters down or their lifestyle..

Besides this I have enjoyed the company of one of my (French) buddies from Auckland who spend the first two days with me on the island. Lots of fun, discussion, games and among others seeing the miles of beautiful beaches etc. Only thing I can't remember is who eventually won the yellow car game...

After crossing the date-line (which was a rather weird experience) again when flying back to Auckland, I had officially left the paradise of the Cook Islands. Next stop: Sydney, Australia.

Examen gehad, laatste week Auckland

Inmiddels een paar weken verder. Belangrijkste moment van de reis tot nu toe gehad want heb op 5 en 6 maart het CPE examen afgelegd. Dat ging op zich redelijk goed alhoewel ik beter kan dan wat ik op het examen heb gedaan. Hopelijk is het genoeg maar dat zal ik pas op 1 mei weten aangezien dan de uitslag volgt. Voor degenen die benieuwd zijn wat het nu eigenlijk voorstelde, verwijs ik naar de volgende website: http://www.flo-joe.co.uk/cpe/students/tests/index.htm Probeer een van de reading parts of de use of english parts. Hoor graag of ik me nu heb aangesteld de hele tijd of dat het toch wel even opletten was..

Verder hier nog de Universal game of the yellow cars ingevoerd. Alom bekend waarbij men een wel gemikte tik op de schouder mag uitdelen wanneer een gele auto passeert. Dit kan hele hilarische situaties opleveren, zelfs als je niet net uit de kroeg komt.. Ook sterk gerelateerd aan het reactievermogen van deze of gene. Het kan namelijk als zeer frustrerend worden ervaren wanneer men telkens net even iets te laat reageert.

Ook deze keer nog iets bijzonders op cultureel vlak, weliswaar niet zo spectaculair maar toch. Kwam aangelopen bij de lift in het gebouw waar ik woon en daar stond een enigszins geïrriteerde Japannert te zuchten en te wachten. Vol interesse vroeg ik hem of ie al lang stond te wachten waarop hij positief antwoordde: ‘ongelofelijk, het duurt al een eeuwigheid.' Om het gesprek gaande te houden informeerde ik naar hoe lang dat dan wel niet was. Reactie: zeker al drie minuten! Hmm, weer een stereotype bevestigt, dat dan weer wel.

Sommige dingen zijn fijn om geregeld te hebben, just in case. Een voorbeeld zou je credit card kunnen zijn zodat je meerdere betaalmogelijkheden hebt. Nu wil het dat ik al vanaf voor mijn vertrek bezig ben mijn pincode voor mijn credit card te regelen maar dat dit nog steeds niet gelukt is. Hoop mailverkeer, hoop gedoe, maar het lijkt er toch echt op dat er binnenkort licht in de duisternis komt. Laten we het hopen, vooralsnog doet de slogan zijn naam eer aan: ‘Opgericht door Boeren'. Mocht iemand (bij deze bank) zich hierdoor aangesproken voelen, ontkracht mijn klacht dan svp dmv daden ipv woorden. Bij voorbaat dank!

In de afgelopen periode ook nog een bezoekje gebracht aan het Waiheke Island, ongeveer het mooiste paradijs hier in de omgeving. Dit eiland bezit alle primaire levensbehoeften: wijnboerderijen, strand, restaurants en een verdwaalde tourism-unit. Geweldig uitzicht, mooie wijnen, lekker eten en zwemmen, hoef ik verder weinig aan toe te voegen. Het is er zo relaxed dat de buschauffeurs je zelfs bij de halte vergeten op te pikken waardoor je bijna de laatste pont mist. Ach, er zijn vervelendere plaatsen om op vast te zitten.

Vorige week donderdag nog een van de vele weddenschappen uitgevoerd, aan alle weddenschappen gingen hevige discussies vooraf en ook allen betroffen nutteloze dingen, zoals dat hoort. Deze keer: proberen vier verschillende soorten cola te onderscheiden. Die rotzooi lijkt allemaal op elkaar dus dat is geen doen, maar dat zorgt er dus wel voor dat de bullshit factor erg hoog wordt. Zoals: ‘hmm, ik denk dat deze uit 2008 is, de kleur is aardig maar je ziet duidelijk dat ie op eikenhout gerijpt is..' Meteen de lessen van het wijnproeven op Waiheke toegepast en het leverde hilarische situaties op. Net zoals het feest 's avonds waar ik samen met een paar andere als ‘gentleman' heen ben gegaan. Jammer genoeg kan je met kleding je voorkomen nog imiteren, qua manieren blijft het lastig...

Dan is er afgelopen vrijdag een einde gekomen aan de periode met alle studenten, aangezien de meeste dat weekend naar huis zijn gevlogen. Een enkeling bleef achter en daarmee zorg ik nu dat ik deze week doorkom. Dat lukt prima want de tijd vliegt. Erg veel zin in de rugby match van komende vrijdag waarbij de locale rugby club de Blues het opnemen tegen de Brumbies uit Australie. Op de zaterdag erna begint dan officieel het tweede gedeelte van de hele onderneming, de eerste vlucht richting de Cook Islands (ter info: http://maps.google.co.nz/maps?hl=nl&tab=wl&q=rarotonga ) Kijk er erg naar uit, maar hoop dat het weer wat beter wordt want de voorspellingen voor daar zijn niet al te best. Hopelijk hebben ze weerheren en dames van dezelfde kwaliteit als thuis, dan hoef ik me geen zorgen te maken..

Volgend bericht zal hoogstwaarschijnlijk vanuit Australie komen; het wordt tijd daarheen te vertrekken want de zomer loopt hier ten einde.. Moest gisteren zelfs een jas aan toen ik 's avonds naar buiten ging..

Three weddings, Four brides

Te starten met één van mijn persoonlijke wensen, het bijwonen van een rugbymatch. Nadat bleek dat het nationale team, de befaamde All Blacks, pas weer in juni aantreedt, besloten om met een groep studenten naar een lokaal team te gaan kijken: de Auckland Blues versus Wellington Hurricanes. Tot mijn verbazing blijkt het toch echt een beschaafde sport te zijn, weinig agressie en ook op de tribune zitten alle fans lekker door elkaar. Zie ik bij de gemiddelde Europese FC nog niet gebeuren.. Daar wel uiteraard de lauwe rugbyfan uitgehangen met voornamelijk aandacht voor bier, cheerleaders, hamburgers en rugby; dat ook in deze volgorde uiteraard! Nog jammer dat ik geen foto heb van een gast voor me die zeker 20 minuten die dames aan het filmen was. Dat mij dat opviel, is misschien handiger om hier achterwege te laten..

Uit de categorie ‘puur cultuur' heb ik deze keer een mooie alarmschijf. Inmiddels zit ik in mijn appartement met twee Saudies. Mooie gasten, dat zeker, maar ze spreken nauwelijks een woord engels. Als je op vraag of hij direct van het vliegveld komt, hoort ‘my friend, my friend' dan heb je al een donkerbruin vermoeden.. Anyhow, toch geprobeerd wat contact te leggen en kwam er achter dat één van de twee toch wel veel moeite had met Nieuw Zeeland en de cultuur hier. (Het is zo anders dan thuis...) Nadat de psycholoog in mij het van de liberaal (zoek het lekker zelf uit) had gewonnen, het er dan toch maar over gehad. Ik: ‘maar wat ga je er nou aan doen? Meer integreren of liever eerder naar huis?' ‘Ja, nee, hij had met zijn vader gebeld en die zei dat ie moest blijven dus dat deed ie dan ook. Ik: ‘maar wat vond jij daar dan van, heb je het er met hem over gehad?' Kerel kijkt me beetje vreemd aan en zegt: ‘ja, hij zegt dat ik moet blijven'. Okee, duidelijk. Een uiterste poging, waarbij niet echt helder nadenkend, vroeg ik als onnozele Europeaan: ‘en wat vond je moeder daar dan van?' '....' Stilte dus. Hij kijkt me onbegrijpend aan en zegt: ‘Hoezo wat vind mijn moeder ervan?'. Mooi, ik was even vergeten dat die geen mening heeft en hem al helemaal niet mag verkondigen. Toch wel een geniaal moment. Later kwam ik er nog achter dat een deel van zijn ongemak hier veroorzaakt wordt door het feit dat hij een vrouwelijke lerares heeft, toen was de reality check wel compleet kan ik wel zeggen.

Afgelopen weekend eerst op vrijdag naar de verjaardag van Joel (Zwitser) geweest. Uiteraard konden Nederlandse cadeaus als hagelslag en drop niet achterwege blijven. Speciaal een NL winkel voor opgezocht. Hilarische avond waarin ernstig duidelijk werd dat drinking games de sleutel zijn tot verbroedering en wereldvrede. De brief naar de VN staat al in de steigers! De dag erna, te brak voor Waiheke Island, dus naar Devonport geweest en er met een groepje van vijf rustig rondgelopen en op het strand gelegen. Helaas was het wine and foodfestival uitverkocht.. Die middag ook nog 4 bruiden op 3 bruiloften op het strand gezien. Bevestigde toch mooi even het stereotype beeld van de progressiviteit van Nieuw Zeeland. Nu is het voor Nederlanders niet zo bijzonder maar menig toerist keek zijn ogen daar uit! En voor mij was het toch ook wel een sterk contrast met eerder die week!

Dan nog serieuzer nieuws van De Mensen van Cambridge; zij zijn zo vriendelijk geweest om de exacte data (6 maart) en locaties (Auckland University) door te sturen waaruit blijkt dat de speaking paper (ja, het heet echt zo en het is echt CPE, dat ik ook steevast zo blijf noemen omdat ik nog steeds ‘proficiency' niet uit kan spreken; dat wordt dan ook de ijsbreker op de mondeling J) op de vrijdag voor het examen is (5^e maart) dus dat is erg mooi. Is het meteen allemaal afgerond. Deel van de studenten moet wachten tot de 11^e en dat lijkt me vrij a-relaxed. Dus Lotte, gezien het 12 uur tijdverschil kan ik je op de 6^e misschien nog het eea doormailen danwel skypen?

Enfin, ondertussen ook de verdere plannen voor de periode na het examen gemaakt, het ‘vrije' reizen. Vanaf 20 maart ga ik via de Cook Islands richting Australië. Daar langs de zuidkust, van Sydney naar Melbourne en na een bezoek aan Tasmanie richting het noorden, Adelaide en uiteindelijk Alice Springs. Vanuit daar is dan het plan om weer terug te gaan richting Christchurch wat op het zuidereiland van Nieuw Zeeland ligt. Dit plan is er eentje uit de categorie: ‘ja, maar als je er dan toch bent.....' Dat laatste zeiden Kramer,Tuitert en Wust trouwens ook over hun uitje naar Vancouver.... Restecpa!