Allereerst mijn excuses voor de lange radiostilte maar de brug stond open, de hond had mijn laptop opgegeten en ik was vergeten dat de zomertijd was ingegaan. Om deze zeer sterke en buitengewoon valide argumenten een beetje buiten schot te laten, hierbij de eerste van een aantal verhalen van vanaf eind maart, een ruime maand dus. Het laatste bericht betrof de Cook Eilanden en eindigde met het vliegen richting Sydney. Sydney dus.

Terwijl ik op het vliegveld met medereizigers van diverse nationaliteiten op de shuttle bus stond te wachten, werden links en rechts de nodige steriotypen bevestigd. Altijd prettig, weet je meteen waar je aan toe bent. Een Japanner stond een foto te maken van het bord ‘Sydney Airport', de arabier waar ik naast had gezeten in het vliegtuig ging richting de gebedsruimte en een Amerikaan stond ongeduldig de shuttle chauf om ID te vragen omdat ie geen name-tag of herkenbare outfit had..

De dagen na aankomst vooral veel door de stad gelopen en naast alle attracties ook veel mensen gezien, die eigenlijk zelf ook wel een attractie zijn. Zelden zulke sterke ‘communities' (of sociale groepen of whatever..) gezien. Het mooiste voorbeeld was het central park. Daar hangen de backpackers rond die te lam zijn om wat te ondernemen omdat ze brak zijn oid. Verder lopen er continue mensen door het park die ergens in de buurt werken en pauze hebben. Soms samen maar vaker alleen waarbij er om de minuut iets met een telefoon of ander fancy apparaat gedaan moet worden. Wel voornamelijk als er iemand langs loopt die er uitziet (zeker weten doe je het natuurlijk niet) alsof hij of zij een gelijkwaardige of hogere functie op de maatschappelijke ladder bekleedt. Toch is de overtreffende trap wel de ‘hardloopscene'. Een voor een in de nieuwste merken hardloopkleding gestoken, iPod in en ongeïnteresseerd voor je kijken (wel alleen op het moment dat ze zeker weten dat ze gezien worden). Het hoogtepunt is de plek in het park is waar er gerekt wordt. Vooral ook omdat blijkt dat veruit de meeste hardlopers met de auto naar dit park rijden om te gaan lopen... Die parkeren ze dan net ver genoeg weg zodat het nonchalant lijkt maar toch opvalt welke auto van hen is en ze zeker weten dat iedereen het gezien heeft. Fascinerend schouwspel waar ik met mijn vruchtendrankje (ipv ijsje) van heb staan genieten.

Toen was er een dag waarop ik de verleiding niet kon weerstaan. Ondanks dat je dat eigenlijk niet moet doen, ging het mis. Het was sowieso al veel te lang geleden en het hielp niet echt dat ik me er vertrouwd bij voelde zodat ik mezelf moeizaam in de hand kon houden. Eerder had ik er ook al eens over nagedacht maar toen was de wilskracht sterk genoeg om me te behoeden voor onverstandige dingen. Niet deze keer. Ik heb me overgegeven en ben er volledig voor gegaan. Het was een fantastische avond waar ik op en top van genoten heb. Het staat in mijn geheugen gegrift en regelmatig denk ik er nog aan terug. Nog nooit heb ik een dergelijke briljante uitvoering van King Lear gezien. Als kers op de taart werd deze toneeluitvoering in het Opera House gespeeld, wat het geheel nog bijzonderder maakte!