Vanuit Sydney met de trein richting Canberra gegaan, zodat je ook nog iets van het landschap ziet. Bleek vier uur min of meer hetzelfde te zijn. Gelukkig zat er een pensioner naast me die overal uitgebreid uitleg bij gaf. Erg interessant, vooral ook om het een en ander extra over Australie te leren. Het was me al opgevallen dat de trein vol zat met ouderen en hij wist me uit te leggen dat dat komt omdat Australie zo goed voor haar gepensioneerden zorgt door bijvoorbeeld drie gratis treinreizen per jaar aan te bieden. Als ruilobject bleek ik zijn favo cookies bij me te hebben en informatie over Europa. Er stond voor aan het eind van het jaar een reis door Europa op het programma en of ik dan nog tips had en zijn reisschema kon beoordelen. Geen probleem natuurlijk maar het viel me al snel op dat er vooral heel veel te doen was in een beperkte tijd. Dus toen ik dat opmerkte, reageerde hij glimlachend: en hoe lang ben jij eigenlijk in Australie? Touche!

Tegen beter weten in, want ik was er al door velen voor gewaarschuwd, toch een nacht in Canberra gebleven. Dit is officieel de most boring capital ever. Zeer human-made wat er voor zorgde dat pijnlijk duidelijk werd dat de atmosfeer van een stad toch echt grotendeels door de historie wordt bepaald. Hier en daar liep een verdwaalde toerist rond, die zich, net als ik, afvroeg waarom ie eigenlijk niet gewoon naar al die adviezen had geluisterd. De stad is een overduidelijk voorbeeld van ‘we proberen het wel, maar het komt niet uit de verf'.

Mooi voorbeeld was een tentoonstelling van Europese Schilders als Van Gogh, Cezanne en nog een aantal anderen. Deze meesterwerken waren uitgeleend door een aantal musea in Parijs. Allen daarheen dus. Bleek eigenlijk een meer een plek te zijn waar je gezien moest worden dan dat je zelf ging kijken maar goed. Een zaal of acht als ik me niet vergis en ze hadden alle meesterwerken (3 of 4 per schilder max.) in dezelfde zaal gehangen. Ik kan me al helemaal voorstellen hoe dat in Parijs is gegaan. ‘Hmm, jongens, we hebben te weinig plek in ons museum voor de nieuwe aanwinsten' ‘Okee, zullen we wat in het archief opslaan?' ‘Nee, ik heb een beter idee, laten we wat mindere werken uitlenen dan houden we er nog wat aan over, hebben wij meer plek en maken we nog reclame voor ons museum ook' ‘Top, dat doen we. Nu nog wat lui vinden die hier in gaan trappen...'

Kortom, Canberra wil wel maar het lukt nog niet echt. Toen ik terug liep van het museum richting het hostel kwam er in een vrijwel uitgestorven straat een hummerlimousine met geblindeerde ramen voorbij. Het raampje ging naar beneden en er keek een halfdronken meisje door naar buiten (het was vijf uur 's middags). Ze riep iets wat leek op: ‘It's my birthday... party...' De straat bleef stil en de limousine reed verder. Ik kon slechts met de grootst mogelijke moeite mijn lach inhouden, wat een Super Sweet Failure. Kortom, Canberra wil wel maar het lukt nog niet echt.

Vanuit Canberra met de bus richting Melbourne gereden. Naast een stereotype Zweeds meisje (met tweelingzus die er helaas niet bij was) gezeten waar ik de 9 uur durende busreis mee heb zitten praten. Erg gezellig en leerzaam aangezien ze me het eea over de Zweedse gezondheidszorg kon vertellen. Ze is designer en had recent een interieur voor een zorginstelling ontworpen. Interessante aanpak. Melbourne was snel bereikt.