Melbourne stond in het teken van de hereniging. De eerste keer met Joel, de Zwitser die ik in Auckland had ontmoet en waar ik vanaf hier een paar weken mee op zou trekken. Althans, sowieso tot we elkaar beu zouden zijn. Dat bleek alleszins mee te vallen aangezien Het Zwitserse Leven mij aardig ligt. Uitgebreid bijgepraat over alle niet relevante dingen en daarna overgegaan tot de echte belangrijke zaken zoals waarom Belgische chocolade eigenlijk lekkerder is dan Zwitserse.

Vrijdagavond na aandringen van mijn kant een wedstrijd van de Australian Football League bezocht, dit niet te verwarren met voetbal of rugby want het is geen van beiden. Wel heel erg leuk om naar te kijken want het spel golft in een enorm tempo op en neer, er wordt gruwelijk getackeld, opgefokte gasten alom aanwezig, tactiek ver te zoeken; kortom een prachtig spektakel. Vooral de 6 scheidsrechters die rondlopen maken het allemaal erg vermakelijk. Bijvoorbeeld, om te voorkomen dat ze een van beide partijen voor trekken, gooit een scheids de bal weer in het veld als deze uit is. Dit doet ie logischerwijs vanaf de zijlijn maar met zijn rug naar het veld en dan met een enorme ziep die bal weer het veld in. Die wordt daar opgevangen door de spelers, wat gepaard gaat met het nodige geduw en getrek: hilarisch. Erg mooie avond gehad, kleine downside in vergelijking tot het rugby is dat er hier geen cheerleaders aanwezig waren.

Een andere, niet te vergeten, ervaring was het bezoeken van de Old Melbourne Goal, de vroegere bajes. Hier besloten we mee te doen met een echte Old Goal Experience, wat zoveel inhoudt als dat je als gevangene de gevangenis kunt bezoeken, daar word je begeleid door een officier gespeeld door een acteur; alleen zeggen ze dat er niet bij. Gevolg, heel aantal mensen in een shock terwijl het doel alleen was om uit te leggen hoe geprobeerd werd de ‘bandieten' spychisch opnieuw op te voeden zodat ze niet langer schadelijk zouden zijn voor de maatschappij. Eigenlijk stelt het in vergelijking met een willekeurige ontgroening allemaal vrij weinig voor, gelukkig zijn we al zo veel wijzer geworden over de jaren. Leuke gedachte.

Een toch wel memorabel moment, zeg maar voor de sinterklaasgedichten, was de ontmoeting met een zeer bekende vrouw die ik voor anderhalve dag tijdens het weekend had. Op de zaterdagochtend arriveerde namelijk, voor een tussenstop tijdens haar zakenreis, mijn moeder in Melbourne. Die moest na haar week in Indonesië nog in Adelaide zijn, wat om de hoek ligt, dus ze besloot het weekend met mij in Melbourne door te brengen. Erg gezellig! Het was bij het weerzien een beetje als Stanley en Livingston, mevrouw Maenhout I presume?

Soms zit je met keuzes en heb je iets nodig om je te helpen een beslissing te maken, een signaal. Regelmatig zoeken mensen dit in iets spiritueels zoals religie. Ik vond het altijd lastig om dergelijke signalen te plaatsen maar het valt meer op zijn plaats nu ik er zelf getuige van ben geweest. Op het moment dat we een kerk bezochten en de architectuur aan het bestuderen waren, werd onze aandacht afgeleid door heftig gebarende mensen die richting een hoek van de kerk renden. Daar was iets aan de hand. Aangezien het voor een altaar was, zal er iemand gebeden hebben, wanhopig zoekende naar een signaal. Kuddedier als ik ben, wilde ik dat natuurlijk wel meemaken. Snel wandelend langs de pilaren om verderop om de hoek te kijken en daar zagen we het signaal, overduidelijk. Je voelde de warmte van de boodschap. Wat bleek namelijk, er was een vrouw geweest die haar gebed kracht bij wilde zetten met een kaarsje. Die had ze echter op het hoge platform willen zetten, want dan valt het beter op en daardoor had haar jas vlam gevat van de kaarsen op het lagere platform. Uit alle macht probeerde ze dan ook de jas uit te doen, wat gelukkig vrij snel lukte en op het moment dat we daar waren, viel er weinig meer te doen. Een priester, inclusief glas water en wijze les, ontfermde zich over haar. De gebeden waren verhoord, maar de vraag rest of ze heel warm werd van het antwoord...