De reis vanuit Adelaide richting het centrum van Australie is per trein afgelegd. Een treinreis van 26 uur en zo'n 2000 km. Ter indicatie, dat is ongeveer vijf keer Maastricht - Groningen. Ondanks dat er een groot aantal kilometers werd afgelegd, waren Joel en ik het er al vrij snel over eens dat het toch wel een heel stuk sneller zou kunnen. De trein bleek namelijk ook vooral toeristisch te zijn. Om de zoveel tijd werd er verteld over wat er te zien was en dat je je kon opgeven voor allerlei tours op de plaatsen waar de trein stopte. Dit bleek alleen om Alice Springs te gaan wat voor ons de eindhalte was. Tot onze verbazing bleek de woestijn eigenlijk helemaal geen woestijn zoals wij die kennen van het Europese stereotype, u weet wel: zand. Doordat er een gigantisch ondergronds meer is, kan er volop vegetatie overleven. Op het moment dat we ook een aantal koeien zagen, heb ik het maar opgegeven: dit telt niet als woestijn.

Aangekomen in Alice Springs op naar de autoverhuur want 2000 kilometer trein had ons ‘spychisch' voorbereid om nog eens 500 km met de auto erachter aan te doen. Het bleek lastiger dan verwacht om de auto af te halen wat er stond iets niet in het systeem. Waar mijn Zwitserse reisgenoot het niet kon geloven en zich kwaad maakte over de ongeorganiseerde chaos, probeerde ik het op de diplomatieke manier. ‘Wij hebben die en die mensen hier geld voor betaald dat eigenlijk naar jullie moet. Zullen we die eens bellen om te zorgen dat dat hier heen komt?'. De dollartekens fonkelden in haar ogen en binnen een kwartier zaten we in de auto op weg richting Uluru.

Aangezien dit een van de topattracties van Australië is, verbaasde het me niet zo dat er een hoog resortgehalte is. Wat ik echter niet bedacht had, was dat er verder niks was.. behalve een verdwaalde dingo. Ons verder niet te veel aangetrokken van alle all-you-can-eat-deals en gezorgd dat we voor zonsopgang bij ‘The Rock' stonden. Net iets eerder dan de 12 bussen vol mede-amateur-fotograven. Me daar dan ook wel kostelijk mee vermaakt. ‘Ja, als je zo gaat staan, dan krijg ik die hele berg er nooit op hoor!' ‘Ik stel hem in, hoef je alleen maar op het knopje te drukken.' ‘Nou heb je je ogen weer dicht..' Tja, het blijft lastig om een foto te maken terwijl je tegen de opkomende zon in moet kijken. Nog even overwogen geld te vragen voor elke foto die ik daar heb genomen, maar het vermaak dat ik er aan over hield was eigenlijk al onbetaalbaar.

Terwijl we een rondje om de heilige Aboriginal rots liepen, hebben we een hele discussie gehad over het ontstaan van dit bedevaartsoord. Waar Joel de oorzaak zocht in religie en cultuur, vond ik mijn ietwat controversiële theorie van Aboriginal Marketing 0.5 toch wat toepasselijker. Het is namelijk zo dat die rode kleur van de rots door de oxidatie komt, maw het is gewoon roest. In principe, zit je dus, heel simpel, naar achterstallig onderhoud te kijken. Een hele tijd geleden leefden hier een aantal Aboriginals die in de schaduw van deze enorme unit (het is er namelijk wel erg warm) bier zaten te drinken. Ze bespraken hoe ze die oxidatie tegen moesten gaan maar de meeste oplossingen waren erg kostbaar qua tijd en geld. Totdat een van hen met het lumineuze plan kwam om dit het bedevaartsoord van hun religie te maken. Hij had namelijk eens gehoord dat er in andere landen dergelijke plaatsen waren die door horden mensen bezocht werden. Dat is een goed plan zei de ander, dan begin ik een resort... En dat is volgens mij zoals het gegaan is. Ze hadden iets, verzonnen er een goed verhaal bij en ondertussen is het een van de topattracties van Australie: marketing 0.5. Zeker als je weet dat qua natuur de nabijgelegen Olgas en Kings Canyon eigenlijk vele malen mooier zijn...

Vanuit Alice Springs teruggevlogen naar Melbourne waar vandaan ik weer door zou gaan richting Christchurch in Nieuw Zeeland. Echter kwam ik om half zes 's ochtends in Melbourne op het vliegveld erachter dat de vlucht naar Christchurch gecancelled was. Prettig! Alternatief had een onverwachte detour via Brisbane, dus daar nog een middag rondgelopen.